Pielęgnacja roślin
Pielęgnacja roślin to szereg czynności, które należy wykonywać, by rośliny zawsze cieszyły pięknym wyglądem i obfitym kwitnieniem lub owocowaniem. Do obowiązków należy przede wszystkim podlewanie, ale także odchwaszczanie, nawożenie, ściółkowanie czy – w zależności od potrzeb – także przycinanie i zimowanie. Wszystko zależne jest od rodzaju rośliny oraz od jej konkretnych wymagań. Do uprawy wybrać można zarówno takie bardzo mało wymagające, wręcz bezproblemowe, jak i kapryśnie oraz absorbujące.
Wybierając rośliny do ogrodu, zawsze trzeba mieć na uwadze warunki w nim panujące (gleba, nasłonecznienie, położenie, ukształtowanie powierzchni) i zaplanować posadzenie tych roślin, które będą się najlepiej czuły w środowisku panującym w naszym ogrodzie. Wśród mnóstwa oferowanych w sprzedaży drzew i krzewów do ogrodu, znajdą się takie, które pięknie i obficie kwitną, mają ciekawy pokrój lub kształt korony, dekoracyjne liście czy owoce. Warto posadzić je w ogrodzie, bo będa jego prawdziwą ozdobą!
Rośliny, które warto mieć w ogrodzie
- Jodła Kalifornijska (Abies concolor). Typowo górskie, duże, silne i zimozielone drzewo wyjątkowo tolerancyjne i odporne. Ma piękny i regularny pokrój. Czasami starsze drzewa brzydko ogołacają się od dołu. Gałęzie wyrastają poziomo ze strzelistego pnia pokrytego gładką, popielatoszarą korą. Dość długie igły (do 7 cm) są łukowato wygięte ku górze. Roztarte przyjemnie pachną cytryną. Obie strony igieł są matowe od woskowego nalotu i podobnie zabarwione – na szaro lub niebieskozielono. Stąd druga nazwa tego drzewa – jodła jednobarwna. Jej duże szyszki (do 12 cm), zanim dojrzeją, są jasnozielone, niebieskawe lub fioletowe, a potem jasnobrązowe. Jest polecana do dużych ogrodów, do sadzenia pojedynczo lub w luźnych grupach na rozległych trawnikach.
- Świerk biały (Picea glauca). W lasach północnoamerykańskich dorasta do 30 m wysokości, u nas ze względu na suchy klimat zwykle nie przekracza 15-20 m. Młode rośliny mają bardzo regularną, stożkowatą koronę. Sztywne igły są gęsto osadzone na pędach i pokryte nalotem, który nadaje im niebieskawą barwę. Szyszki zawiązują się już na kilkunastoletnich roślinach (ale opadają jesienią lub wczesną zimą). Świerk biały dobrze znosi strzyżenie i nadaje się na żywopłoty, jednak w ogrodach znacznie częściej uprawiane są jego wolno rosnące karłowe odmiany (np. odmiana ‚Conica’ pokazana na zdjęciu w galerii). Różnią się zabarwieniem oraz pokrojem. Nadają się do uprawy w pojemnikach na tarasie.
- Hortensje (Hydrangea). Najlepiej czują się w miejscach lekko zacienionych i osłoniętych od wiatru. Najłatwiejsze w uprawie są bukietowe i krzewiaste. Mogą zimować bez okrycia. Kwitną na pędach tegorocznych. Coroczne przycinanie pędów w marcu sprawi, że wytworzą więcej kwiatów. Bardzo efektowne, choć kłopotliwe w uprawie są hortensje ogrodowe, bo są wrażliwe na niską temperaturę i lepiej znoszą zimy w rejonach o łagodnym klimacie. Kwitną na pędach zeszłorocznych i jeśli zimujące pąki przemarzną – kwiaty się nie pojawią.
- Ognik Szkarłatny (Pyracantha coccinea). Aby rosły gęste, obficie kwitły i owocowały, należy je sadzić w nasłonecznionych i osłoniętych od wiatru miejscach. Kwitną na biało, lecz ich główną ozdobą są zebrane w baldachy drobne, kuliste, czerwone, pomarańczowe lub żółte owoce oblepiające roślinę aż do mrozów. Ogniki nadają się do sadzenia pojedynczo, w grupach, do rozpinania na murach, sadzenia w pojemnikach i na nieformowane obronne żywopłoty. Mają twarde drewno, dlatego źle znoszą silne cięcie, a starsze rośliny także przesadzanie. Przycięte po przemarznięciu odrastają powoli.
- Jabłonie ozdobne (Malus). W okresie kwitnienia zachwycają bardzo licznymi kwiatami, które rozwijają się tuż przed pojawieniem się liści lub razem z nimi. Późnym latem dojrzewają niewielkie jabłuszka – żółte, pomarańczowe lub czerwone, nadające się na konfitury i do kandyzowania. U niektórych odmian pozostają na gałęziach przez całą zimę. Drzewa te ze względu na ładny pokrój i malowniczą koronę najlepiej sadzić pojedynczo w reprezentacyjnych częściach ogrodu.
- Jabłonie ozdobne (Malus). W okresie kwitnienia zachwycają bardzo licznymi kwiatami, które rozwijają się tuż przed pojawieniem się liści lub razem z nimi. Późnym latem dojrzewają niewielkie jabłuszka – żółte, pomarańczowe lub czerwone, nadające się na konfitury i do kandyzowania. U niektórych odmian pozostają na gałęziach przez całą zimę. Drzewa te ze względu na ładny pokrój i malowniczą koronę najlepiej sadzić pojedynczo w reprezentacyjnych częściach ogrodu.
- Perukowiec Podolski (Cotinus coggygria). Jest to szeroki krzew lub niskopienne drzewo dorastające do 5 m wysokości. Zielonkawożółte niepozorne kwiaty pojawiają się w końcu maja. Ale jego największą ozdobą, od której zresztą bierze swą nazwę, są puszyste owocostany w zależności od odmiany zielonkawe, różowe lub purpurowe. Liście rozwijają się dość późno, bo pod koniec maja. Perukowiec będzie ozdobą ogrodu zarówno w sezonie, jak i jesienią, gdy przebarwia się na pomarańczowo, żółto i czerwono. Można go sadzić pojedynczo lub w luźnych grupach. Nie jest kłopotliwy w uprawie, ale źle znosi cięcie starszych gałęzi. Liście i drewno zawierają garbniki wykorzystywane do farbowania skór i tkanin. Z jego żółtego drewna robione są intarsje.
- Kalina Koralowa (Viburnum opulus). Jest to rozłożysty krzew z luźną koroną. Dorasta do 4 m wysokości. Liście ma ładne, jasnozielone, jesienią przebarwiające się na purpurowo. Jednak główną ozdobą tej odmiany są niezwykle dekoracyjne kuliste kwiatostany, które rozwijają się w maju – to efektowne białe kule złożone z kwiatów płonnych. Tę popularną kiedyś w parkach dworskich roślinę teraz najczęściej spotyka się w ogrodach wiejskich.
- Grab pospolity (Carpinus betulus). Ma szeroką, gęstą koronę, w cieniu której prawie nic nie wyrasta. Krótki pień pokrywa gładka jasnoszara kora. Owoce to zebrane w zwisające owocostany orzeszki ze skrzydełkami – są przysmakiem myszy i ptaka grubodzioba. Od wieków robiono z niego żywopłoty, szpalery i cienniki (cieniste korytarze). Nic dziwnego, to jedna z lepszych roślin żywopłotowych – świetnie znosi strzyżenie i łatwo odrasta po ścięciu. Wiosną jednak nie należy ciąć jej grubych gałęzi, bo „płacze”.
- Bez lilak (Syringa vulgaris). Jest dużym krzewem osiągającym nawet 4 m wysokości. Wygląda pięknie wiosną, gdy obficie kwitnie. Łatwo się rozrasta przez rozłogi i tworzy zarośla, więc może stworzyć znakomitą barierę dźwiękochłonną. Dobrze znosi cięcie (nadaje się na żywopłot) i przesadzanie (nawet stare egzemplarze). Aby rośliny obficie kwitły, trzeba usuwać przekwitłe kwiatostany, a krzewy warto co jakiś czas odmładzać, przycinając je dość nisko przy ziemi.
- Głóg dwuszyjkowy (Crataegus oxyacantha). Liście ma drobne, z trzema-pięcioma klapkami, a pędy z długimi cierniami. Kwiaty są białe, pojedyncze, zebrane w niewielkie baldachogrona. Najefektowniej wygląda w maju, gdy kwiaty gęsto pokrywają jego koronę (u odmian najczęściej są one pełne różowe lub czerwone), ale już w sierpniu warto docenić urodę połyskujących wśród ciemnozielonych liści drobnych czerwonych owoców – ptasiego smakołyku. Są one bogate w witaminę C. Głóg rośnie bardzo wolno, ale może żyć nawet kilkaset lat. Drewno ma bardzo twarde. Nie lubi przesadzania. Nadaje się na żywopłoty.